خدا

یک فکری به ذهنم خطور کرد.

تصمیم گرفتم برای خودم یک خدا بسازم ، یک تعریف کاملا مشخص از خدا ، ابـَر موجودی که بهش کاملا باور داشته باشم، یک نیروی فوق العاده قدرتمند ، یک مطلق ، اون خدای قبلی فایده نداره ، چون هیچ وقت کاملا قبولش نداشتم ، یک نیروی امداد رسان همیشگی ، نیرویی که دایما من رو زیر نظر داشته باشه و بهم کمک کنه و همراهم باشه از عذاب وجدان کارش و بهتر انجام بده ، یعنی اصلا اجازه انجام کاری رو نده که بعد حس عذاب وجدان بوجود بیاره، منو بلند کنه ، رخوتم و از بین ببره و همیشه دوستم باشه ، یه دوست واقعی ، یه موجود واقعی که خودم بسازمش ، یه نیروی فوق العاده قدرتمند واقعی که خودم بسازمش و برای همیشه بهش ایمان داشته باشم. 

  الان دارم فکر می کنم تنها میشه این نیرو رو درون خودم بوجود بیارم. باید خودم رو گسترش بدم،قوی کنم ،ضد ضربه کنم، باید درون خودم رو کنکاش کنم و تمام نیروهای بد و تمامِ نیروهای خوب رو شناسایی کنم ، می خوام درون خودم رو آزاد کنم ، آزادِ آزاد.بی دغدغه ، بی ترس ، بی خشم ، بی اندوه، بی ریا ، بی دروغ ، بی رشک، بی ترس، بی صداقتِ دردناک همیشگی،بی صراحت ، بی فروتنی ،بی قناعت ،  بی سکوت ، بی برابری، بی گذشت ، بی وفاداری، بی صبر، بی حیا .بی تمامی رذیلت ها و بی تمامی فضیلت ها.خالیشان کنم و بعد بسازمشان ، الان،  آنگونه که باید باشند. اما مگر می شود ؟ مگر می شود اینگونه کرد ؟ انگار ذات انسان بودنم اجازه نمی دهد .

چگونه می توانم خدایی بیافرینم و ایمان داشته باشم و آرامش و بعد دوباره ایمان داشته باشم و انکارش نکنم و به دور نیندازمش.

اگر بخواهم راحت تر باشم و کمی منطقی تر ، بهتر است همان خدای قبلی را کمی دست کاری کنم، یا از او بخواهم کمی بیشتر با من راه بیاید.

خدایی که نبودو نبود و نبود بعد ذره ای آمد و نبود و نبود و نبود و بعد آمد و اکنون سالها تردیدمیان باور و عدم باور.

این خیلی سخت تر است ، زمانی که نبود ، نبود و هیچ . اما اکنون تردید است .

به ذهنم خطور کرد خدایی بسازم، خودم بسازمش ، اما این خیلی سختِ ، مگر می شود من بسازمش؟!

انگار من در زندگیم به هیچ چیز عمیقا باور نداشته ام، همیشه برای همه چیز یک چرا بوده است . وقتی چرا بیاید یک تردید هم چاشنی کار می شود، من حتی پدرم رو هم انگار عمیقا دوست نداشته ام. دارم بیراهه می روم، اینها با هم فرق می کنند .